Rozdział III "Słodkie Oczka"

    Bałagan jaki panował w tym domu momentami mnie przerażał. Dłużej nie mogłam tego wytrzymać  i korzystając z tego, że Jai jest w przedszkolu a Oliver zajęty motorem postanowiłam zrobić „wielkie sprzątnie”. Zanim odprowadziłam bratanka zrobiłam sobie listę „zadań” która szczerze mówiąc… przerażała mnie. Przede wszystkim wypadło tu odkurzyć. Potem ogarnąć każde pomieszczenie z osobna. Niestety posiadanie „wypasionego” domu ma minusy a mianowicie… sprzątnie….

    Żeby być pewna, że moja praca nie pójdzie na marne, wyrwałam z zeszytu kartkę  i napisałam na niej dwa zdania. „Sprzątam i nie życzę sobie, żebyś robił mi syf. Wypuszczę Cię jak skończę”.  Zgięłam ją i wsunęłam pod drzwi prowadzące do garażu. Następnie je zablokowałam. Wiedziałam, że stamtąd nie wyjdzie gdyż pilot od drugich drzwi leżał na stole. Zadowolona z siebie, związałam włosy i moją „wojnę” rozpoczęłam od salonu, gdzie walało się pełno zabawek Jai’a oraz wiele innych rzeczy. Westchnęłam zrezygnowana i zaczęłam działać.

***

   Ostatnim pomieszczeniem jakie mi zostało okazał się mój pokój, który po tym wszystkim był po prostu przyjemnością. Ze specjalnie głośno włączoną muzyką  który skutecznie zagłuszała błagania Olivera byłam bliska końcowi swojego „dzieła” z którego byłam jednym słowem dumna. Starłam kurze na dwóch ostatnich półkach i uśmiechem padłam na łóżko. Teraz jeszcze tylko odebrać Jai’a i na dziś koniec. Nikt i nic nie wyciągnie mnie z domu. Zadowolona z siebie opuściłam pokój i zeszłam na dół. Otworzyłam drzwi garażu.

- No wreszcie ! – krzyknął Oliver, chcąc wyjść. Powstrzymałam go gestem ręki – Co znowu ?

- Zdejmij buty – powiedziałam ze złośliwym uśmiechem.

    Blondyn przewrócił oczami i posłusznie wykonał polecenie. Z obuwiem w ręku opuścił swoje „królestwo”. Nie mogąc opanować śmiechu parsknęłam jak jakaś psychiczna i sama udałam się do korytarza gdzie założyłam moje ulubione znoszone vansy. Wsunęłam telefon do kieszeni spodenek i wyszłam z domu. Opuściłam posesję i udałam się w stronę przedszkola, gdzie pewnie już czeka na mnie Jai. Przez chwilę miałam ochotę rozpuścić włosy ale szybko zrezygnowałam, bo stwierdziłam, że w takim cieple nie ma to sensu. Bogu dzięki przedszkole jest dosyć blisko, dzięki czemu mogę sobie zrobić krótki spacerek. Po kilku minutach byłam już w budynku, gdzie przywitał mnie miły chłód. Poszłam w kierunku sali gdzie, zajęcia miała jego grupa.

- Angie ! – gdy tylko mnie zobaczył wskoczył mi w ramiona.

- Cześć szkrabie – przytuliłam go po czym odstawiłam na ziemie. - Idziemy ?

- Tak – uśmiechnął się.

Poszliśmy do szatni, gdzie były już inne dzieciaki wraz z rodzicami. Jai zaczął ubierać buty, a ja stanęłam obok i z uśmiechem go obserwowałam.

- Proszę pani…- usłyszałam „z dołu” i spojrzałam w tamtym kierunku. Patrzał na mnie mały blondynek… Jeśli dobrze widzę to jest to Davi Lucca. Dziwne, że Jai się nie pochwalił…- Czy Jai mógłby do mnie przyjść, i się pobawić ? Mój tatuś już się zgodził – wskazał na Neymara, który uśmiechał do nas z drugiego końca pomieszczenia.

- Angie, proooszę – tym razem odezwał się szatyn.

- Jeśli chcesz, a twój tata się zgodzi, to ja Ci pozwalam – poczochrałam go, a ten spojrzał na mnie niezadowolony.

- Tata musi wiedzieć ? On się nie zgodzi… - zrobił słodkie oczka którym nigdy nie potrafiłam się oprzeć.

- No dobrze… Powiem mu, że będziemy później. – uśmiechnęłam się do chłopca, i zauważyłam, że w naszym kierunku zmierza Neymar.

- I co ? – spytał się… do kogo to było skierowane ? – Angie, zgadzasz się ?

- Ja nie mam nic przeciwko.

- Wiesz co… może pójdziesz z nami ? – zapytał mnie Brazylijczyk – Tyle razy się już spotykaliśmy, a ja mało o tobie wiem.  – uśmiechnął się.

- Nie wiem czy powinnam… - z jednej strony chciałam, ale z drugiej nie wiedziałam czy wypada.

- Jak to nie powinnaś ? Zapraszam Cię, więc to jest chyba jednoznaczne. Z resztą co Ci szkodzi ? – poraz kolejny obdarzył mnie uśmiechem.

Dalsze „protesty” nie miały by sensu. Widziałam to w jego minie. Wzruszyłam ramionami i kiwnęłam głową na znak, że się zgadzam, po czym razem z nim oraz chłopcami opuściłam budynek.  

 ***

    Z racji tego, że głównym pretekstem Neymara, żebym poszła z nimi było to, że chciałby się czegoś o mnie dowiedzieć, siedzieliśmy w salonie, podczas gdy chłopcy już bawili się na górze.

- W takim razie, co chciałbyś o mnie wiedzieć ? – zaczęłam z uśmiechem, ciekawa jego odpowiedzi.

- Wszystko, to co mogę. – zaśmiał się – Na pewno, to skąd pochodzisz bo na Hiszpankę mi nie wyglądasz.

- I masz rację, pochodzę z Anglii, z Birmingham. To jak się tu znalazłam to dłuższa historia…

- Mam czas, chętnie posłucham. Jeśli mogę oczywiście. – poraz kolejny się uśmiechnął.

- Jak już mówiłam, urodziłam się w Birmingham. Gdy miałam trochę ponad rok, przenieśliśmy się do USA, do Atlanty, gdyż ojciec miał tam pracę i takie  tam. Na początku wszystko było dobrze, życie toczyło się normalnie.             Dopóki ojciec nie awansował na najwyższe ze stanowisk. Praca była dla niego wszystkim. Do domu przychodził tylko spać. Matka tego nie wytrzymywała. Zaczęła pić, później nas bić. Mnie i moich braci. Ojciec nie reagował, mimo to, że mu o tym mówiliśmy. Twierdził, że pewnie się nam należało. Najstarszy z moich braci, James w końcu miał tego dość. Nie długo po 18 urodzinach, wystąpił do sądu przeciwko rodzicom.  Ze względu na sytuacje, został naszym prawnym opiekunem. Żeby zapomnieć o tym wszystkim, zabrał wtedy dziesięcioletnią mnie i czternastoletniego Olivera i wyjechaliśmy do Hiszpanii.  Tu wszystko było inne, lepsze. Do czasu. Dokładnie cztery lata po przyjeździe tutaj, James zginął w wypadku… - skłamałam. To nie była do końca prawda.      

    James zginął w wyścigu. Nielegalnym. Jego pasją od dziecka były motory. To on zaraził nimi Olivera, a ten próbuje zrobić to samo ze mną. Ten wyścig był najważniejszym i ostatnim w jego życiu… Był drugim najlepszym. Postanowił spróbować z legendą. Wygrałby, gdyby nie jedna rzecz. Ktoś celowo uszkodził mu hamulce…Ale wracając do tematu.  Na chwilę obecną nie mogłam wyznać prawdy piłkarzowi. Co jak co, ale tego nie mogłam powiedzieć.

- Przykro mi – odezwał się Neymar.

- Zginął szczęśliwy. Zawsze mówił, że jeśli zginie na motorze, umrze szczęśliwy – uśmiechnęłam się na wspomnienie brata. – Ale wracając do tematu… Po jego śmierci Oliver został moim opiekunem. Rodzice nawet nie przejęli się śmiercią James’a. Nie było ich na pogrzebie. Nasze życie „normalny bieg” odzyskało mniej więcej po dwóch – trzech latach. Wtedy pojawił się Jai. Szczerze mówiąc on jest po prostu… wpadką mojego brata. Matka zostawiła go u nas, gdy miał ledwo roczek. Do dziś nie dała znaku życia. Gdybym ją teraz spotkała, po prostu bym ją zabiła. Nie mogę tego pojąć. Z mojej „historii” – zakreśliłam cudzysłów w powietrzu - to chyba wszystko. Chcesz wiedzieć coś jeszcze ?

- Czym się interesujesz ? – dla mnie to pytanie było oczywiste.

- Zgadnij – zaśmiałam się – Piłką nożną, może trochę motory, gdyż Oliver próbuje mnie nimi zarazić i idzie mu coraz lepiej.

- Grasz gdzieś ?

- Tylko i wyłącznie z kolegami, czasami gdzieś pójdziemy. Co roku robimy sobie „turnieje”. Kilka razy nawet wygraliśmy.   

- Chętnie zobaczę jak grasz. – powiedział z uśmiechem który nie schodził mu z twarzy.

- Pewnie jutro gdzieś pójdziemy. Od trzech dni nigdzie nie byliśmy, a oni krótko wytrzymują. Jake i Dylan są dla mnie właściwie jak bracia. Cieszę się, że ich mam.

- To z nimi byłaś na meczu ? – spytał

- Tak, to oni. Ten blondyn to Jake, brunet – Dylan.

    Rozmawialiśmy jeszcze o wielu rzeczach. Nie żałowałam, że mu tyle o sobie powiedziałam. Nic nie stracę najwyżej zyskam. On jest naprawdę wspaniałym człowiekiem. Gdy z nim rozmawiam mam wrażenie jakbym znała go od lat, lecz szkoda,  że tak nie jest. Po jakieś godzinie, przyszli do nas chłopcy którzy prosili, żeby włączyć im jakąś bajkę. Robiło się już trochę późno, więc postanowiłam, że gdy skończą oglądać pójdziemy do domu. W między czasie jeszcze trochę pogadaliśmy, Brazylijczyk poprosił mnie nawet o numer telefonu, co nie ukrywam pozytywnie mnie zaskoczyło.   

Witam :D Oto i rozdział trzeci, który mam nadzieję zaspokoi wasz niedosyt po ich ostatnim spotkaniu (Tak, o tobie mówię Wiktoria xD) . Jak widzicie robi się coraz cieplej :P Mam nadzieję, że taki odstęp między rozdziałami jest dla was odpowiedni. Mamy już ponad 1500 wyświetleń ! Wbijemy 2 tyś do następnego ? :D Liczę na was :*

Co myślicie o historii Angie ?

Jakie będą jej relacje z Neyem ? 

Jeśli jesteś = Skomentuj 

Napisanie komentarza zajmuje kilka minut. Rozdział kilka godzin a nawet dni. Każdy komentarz to dla mnie motywacja do dalszej pracy, ale także znak, co mogę zmienić itd. To pomaga, bardzo. Dlatego proszę. Jeśli jesteś, zostaw po sobie znak... :) Im komentarz dłuższy tym większy uśmiech i większą motywacja.

Za każdy jestem niezmiernie wdzięczna. Uczucie które towarzyszy Ci gdy wiesz, że to co robisz się komuś podoba jest nie do opisania.